Na tropach pierwszego publicznego kąpieliska w Szczecinku [zdjęcia]

Szczecinek rozciągnięty jest nad jeziorem Trzesiecko (jezior w ogóle mamy w najbliższej okolicy pod dostatkiem) i oczywiste jest, że miasto z wodą związane jest od zawsze. Długo jednak było wykorzystywane głównie gospodarczo do połowów ryb. Jeszcze w początkach XX wieku było to opłacalne zajęcie, sieci rybackie suszyły się wzdłuż brzegów, a kryty strzechą domek rybaka stał w rejonie dzisiejszej przychodni przy ulicy Mickiewicza.

Dopiero z końcówce XIX wieku zaczęto dostrzegać potencjał wypoczynkowy jezior, pojawiła się – mówiąc współcześnie – jakakolwiek infrastruktura turystyczna. Z dekady na dekady coraz bardziej okazała – wystarczy prześledzić chociażby rozwój restauracji na Mysiej Wyspie nad Trzesieckiem. Początkowo dosłownie drewniana budka na drugiej stronie jeziora, a w okresie międzywojennym Mause Insel było największym lokalem w Szczecinku, w którym jednorazowo (fakt, że większość w plenerze) bawić mogło 1200 gości.

Szukanie ochłody w wodzie w letnie upały wcale nie ma długiej tradycji, a purytańscy mieszczanie zaczęli o tym myśleć gdzieś pod koniec XIX wieku. Owszem, wcześniej jeździło się nad pobliski Bałtyk, ale ówczesne kąpiele przypominały raczej moczenie się w długaśnych trykotach i to tylko w wykonaniu panów. Panie – także tonące w falbanach skrywających każdy niemal skrawek ciała – weszły do wody jeszcze później.

Co nie znaczy, że na przełomie wieków Neustettin nie miał własnego kąpieliska. Tzw. Städtische Badeanstalt, czyli kąpielisko miejskie powstało pod koniec XIX stulecia – są pocztówki z roku 1897, gdzie na rysunkach widać już ten obiekt. Zachowały się jego nieliczne wizerunki, ale są. Miejskie kąpielisko – bynajmniej jeszcze nie plaża - łączył z brzegiem pomost, na krańcu którego stał drewniany pawilon z przebieralniami. Tam – z dala o oczu ciekawskich – można było zanurzyć się w wodach Streitzig See, czyli Trzesiecka.

Większość ujęć tego kąpieliska nastręcza problemów z jego lokalizacją, zwłaszcza, że nie ma go i na planach miasta, nieco późniejszych, gdy instalacja zapewne już nie istniała, a kąpiele odbywały się na nowej plaży miejskiej. Strandbad – zbudowane w okresie międzywojennym - zwane też Blücherbad na cześć Gebharda Lebercht von Blücher (1742-1819), pruskiego feldmarszałka i jednego z pogromców Napoleona pod Waterloo, istnieje do dzisiaj w okolicach ulicy Mickiewicza.

Są jednak panoramy Szczecinka, które pozwalają umiejscowić Städtische Badeanstalt .Wszystko wskazuje, że znajdowało się ono w parku, na wysokości dzisiejszego (istniejącego także wówczas) więzienia przy obecnej ulicy Ordona.

Był to całkiem drewniany obiekt wniesiony na palach wbitych w dno jeziora, do którego dochodziło się długim na prawie 100 metrów pomostem. Do środka wchodziło się bramą okoloną dwiema niewysokimi wieżyczkami zwieńczonymi flagami. Kąpielisko mieściło przebieralnie, do wody wskakiwało się z niewielkich kładek, wychodziło z niej przy pomocy drabinek. Słowem – niewiele to miało wspólnego z współczesnymi plażami lokowanymi bezpośrednio nad brzegami, a gdzie pomosty i trampoliny stanowiły dodatkową atrakcję.

Pierwsze szczecineckie kąpielisko było w pewnym oddaleniu od brzegu jeziora, na późniejszych zdjęciach widać, że czasem zarosło trzcinami. Przestało istnieć zapewne w okresie międzywojennym po oddaniu wspomnianej plaży miejskiej. To już była zupełnie inna rzeczywistość obyczajowa niż w wieku XIX. Na plażach w całkiem skąpych strojach (choć może jeszcze nie w bikini) pojawiły się panie.