Remont dworca kolejowego w Szczecinku. Cena zwala z nóg [zdjęcia]

Jedyna firma, jaka stanęła do przetargu na remont dworca kolejowego w Szczecinku (przejętego przez miasto) opiewa na... 48,8 miliona złotych. Przy kwocie, jaką ratusz na zadanie przeznaczył 16,250 mln zł. - Spodziewaliśmy się, że cena ofertowa może w obecnych realiach przekroczyć nasze założenia, ale nie aż o tyle – nie kryje zdumienia burmistrz Szczecinka Daniel Rak, sam zresztą inżynier budownictwa. - Po przeliczeniu na metr kwadratowy wychodzi jakaś kosmiczna cena. Przetarg zostanie oczywiście unieważniony, powtórzymy go, a jeżeli i wtedy nie znajdziemy wykonawcy, będziemy go szukać z wolnej ręki.

Dodajmy, że 50 mln zł to mniej więcej 2-3-letnie, wszystkie wydatki inwestycyjne miasta Szczecinek, a w swojej historii miasto nigdy nie wydało więcej na jedno zadanie niż 15 mln zł (budowa pływalni blisko dwie dekady temu).

Dla porównania – wkrótce powinniśmy poznać budowniczego zupełnie nowego dworca PKP w Koszalinie, tu koszty szacowane są na około 25 milionów zł. Tyle też pochłonie renowacja dworca kolejowego w Kołobrzegu (tu już jest po przetargu).

Przypomnijmy, że ratusz na dwa etapy remontu (najpierw części pasażerskiej, a potem całej reszty) otrzymał w sumie rządowe dotacje na 13,8 miliona złotych. Prace miały się rozpocząć się w tym roku, ale po fiasku przetargu to nader wątpliwe.

Stan dworca od lat był dramatyczny. Większość z nas do tej pory widziała co najwyżej część pasażerską: kasy, hol z odłażącymi liszajami kilku fars farby i zapuszczoną poczekalnię, od trzech lat zresztą zamkniętą na cztery spusty. Osoby w średnim wieku może pamiętają jeszcze bar dworcowy za poczekalnią, który działał – już jako salon gier – jeszcze na początku lat 90. XX wieku. Potem zabito go dechami. W części mieszkalnej lokale są totalnie zaniedbane, widać, że nikt specjalnie nie dbał o lokale, a na klatce schodowej starszy łuszcząca się farba z lamperii. Najgorzej jest w mieszkaniu, do którego najemca nie wpuszczał właściciela przez ponoć 10 lat. W tym czasie woda sącząca się ze zlewu niemal kompletnie zniszczyła drewniany strop nad dawnym zapleczem baru (dziura w suficie została zabezpieczona). Na strychu ktoś urządził składowisko butelek i różnorakich śmieci.

Ale to nic w porównaniu z piwnicą, w której kiedyś mieściła się kuchnia i magazyny żywności. To katakumby, częściowo zalane deszczówką. Wszędzie walają się resztki sprzętów kuchennych – piecyków gazowych, lodówek, szafek, stołów. Ocalały resztki poniemieckiej windy towarowej, którą transportowano posiłki do mieszczącego się wyżej baru. Dzięki napisowi na stalowej belce stropu (Bochum 1889) można dokładnie ustalić datę wniesienia szczecineckiego dworca PKP. Brak ogrzewania i wyłączenie z eksploatacji zrobiło swoje także w poczekalni.

Nieco lepiej wygląda także prawe skrzydło budynku, w którym do niedawna działały jeszcze biura różnych kolejowych instytucji czy pomieszczenia dla drużyn konduktorskich. Lepiej nie znaczy jednak dobrze. Część pomieszczeń była nieużywana od dawna, np. pokój archiwum, którym leżą zdechłe gołębie i grupa warstwa ptasich odchodów. W piwnicach pod tą częścią dworca, które były wykorzystywane jako magazyny, warsztaty i składziki także nie jest najgorzej. Choć pomieszczenie z całkiem nowoczesną kotłownią zalane było wodą na wysokość kilku centymetrów.