Wskazówki zegara kościoła Mariackiego w Szczecinku ruszą. Już w niedzielę, 19 września [zdjęcia]

W wieży kościoła Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Szczecinku kończą się już prace przy montażu mechanizmu – a raczej mechanizmów, bo są ich cztery do każdej z zegarowych tarcz. Zegar ma w kurant wybijający godziny, półgodziny i kwadranse. Ksiądz proboszcz Jacek Lewiński zaprasza mieszkańców w niedzielne południe na uruchomienie wskazówek, które zatrzymał sowiecki pocisk w zimie 1945 roku.

- Każdą wskazówkę napędza krokowy silnik elektryczny sterowany elektronicznie – mówi Jerzy Jurkiewicz z firmy Rek ze Szczecina, która podjęła się ożywienia kościelnego czasomierza. Początkowo rozważano możliwość naprawy pogruchotanego oryginalnego mechanizmu firmy Weule sprzed ponad 100 lat, gdy wznoszono świątynię. Ale to okazało się zbyt kosztowne, ostatecznie reaktywacja czasomierza kosztowała 74 tys. zł.

Pomogli wierni i mieszkańcy Szczecinka, który głosowali na projekt ponownego uruchomienia zegara zgłoszony do budżetu obywatelskiego. Wniosek wygrał, tak samo jak o rok wcześniejszy projekt renowacji cyferblatów, które teraz lśnią złoceniami nad dachami Szczecinka. Wieża kościoła Mariackiego (78 metrów) to najwyższa budowla miasta i jego symbol.

To symboliczne wydarzenie, nie tylko dlatego, że wskazówki zegara stanęły zimą 1945 roku, gdy mechanizm czasomierza pogruchotał pocisk. To wydarzenie zepnie pewne epoki. Świątynia – wówczas św. Mikołaja – została wniesiona przez ewangelików na początku XX wieku. Po wojnie kościół – wraz z całkowitą wymianą ludności – stał się świątynią katolicką pod wezwaniem Narodzenia Najświętszej Maryi Panny.

Przez ponad 20 lat po wojnie sytuacja prawna kościoła katolickiego na tzw. Ziemiach Odzyskanych była tymczasowa. M.in. z powodu braku traktatu pokojowego po II WŚ. Ta niepewność jutra udzielała się i nowym mieszkańcom: przesiedleńcom z Kresów, Polski centralnej i innych regionów.

I znieruchomiałe wskazówki na wieży kościoła Mariackiego były jakby widomym znakiem tej tymczasowości. Tymczasem w Szczecinku rodziły się kolejne pokolenia, dla których to już ich rodzinne miasto. I w końcu wszyscy poczuliśmy się tu jak u siebie. W swoim domu.